Η Ε. είναι επιζήσασα σεξουαλικής κακοποίησης όταν ήταν παιδί. Είχε μόλις τελειώσει την τελευταία τάξη του Δημοτικού όταν ένας συγγενής της έφερε στη ζωή της το τραύμα της κακοποίησης. Δεν ήταν η μόνη. Ένα στα δέκα παιδιά γίνονται θύματα σεξουαλικής βίας, και συνήθως οι δράστες μένουν ατιμώρητοι γιατί τα περιστατικά σπανίως καταγγέλλονται και τα θύματα εγκλωβίζονται στη σιωπή.  

Η παιδική σεξουαλική κακοποίηση αποτελεί μια από τις κυριότερες αιτίες ανάπτυξης μετατραυματικού στρες και διασχιστικής διαταραχής. Τα συμπτώματα της μετατραυματικής διαταραχής (εφιάλτες, επώδυνες ανακλήσεις μνήμης, αποφευκτική συμπεριφορά, αδρανής συμπεριφορά και αυξημένη εγρήγορση) αποτελούν τα κύρια συμπτώματα των περισσότερων θυμάτων παιδικής κακοποίησης. Η Ε. βιώνοντας όλα τα συμπτώματα του μετατραυματικού στρες, αλλά και καταθλιπτικά επεισόδια επιχείρησε να βάλει τέλος στη ζωή της τέσσερις φορές, πριν μιλήσει γι’ αυτό που της έκανε ο κακοποιητής.  

Λίγο αργότερα, κατάφερε αντιμετωπίζοντας όλα τα παραπάνω, να καταγγείλει το περιστατικό και να οδηγήσει τον θύτη ενώπιον της δικαιοσύνης, δεκαπέντε χρόνια μετά και λίγες μόλις μέρες πριν παραγραφεί το αδίκημα που είχε διαπράξει, κάτι που είχε σαν αποτέλεσμα ο δράστης να κατηγορηθεί για αποπλάνηση ανηλίκου που δεν είχε συμπληρώσει τα 13 έτη, αντιμετωπίζοντας ποινή κάθειρξης έως και 10 έτη.  

Η ιστορία μιας παιδικής κακοποίησης που φτάνει στις δικαστικές αίθουσες σχεδόν 15 χρόνια μετά

Στη δίκη που εκδικάστηκε σε α΄ βαθμό τον Ιανουάριο του 2019, η Ε. βγήκε νικήτρια. Παρά τον απαξιωτικό λόγο της εισαγγελέως, η οποία απευθυνόταν προς την Ε. και σαν να είναι η ίδια κατηγορούμενη σε κάποιες περιπτώσεις, η Ε. αντιμετωπίστηκε με σεβασμό από τον πρόεδρο του δικαστηρίου, ο οποίος δίνοντας έμφαση σε όλα τα στοιχεία που προσκομίστηκαν και στη μαρτυρία της, απέδειξε με τις ερωτήσεις προς τον κατηγορούμενο, τόσο τις αντιφάσεις του, όσο και την ενοχή του. 

Ο θύτης καταδικάστηκε σε 3 χρόνια με αναστολή, με το δικαστήριο να του αναγνωρίζει το ελαφρυντικό της μετεφηβικής ηλικίας και του πρότερου σύννομου βίου. Αποδείχθηκε όμως μέσα από τη συγκεκριμένη υπόθεση, πως υπάρχει η δυνατότητα απονομής δικαιοσύνης ακόμη και αν υπάρξει καταγγελία μετά από πολλά χρόνια, έτσι ώστε ο θύτης να αντιμετωπίσει τις ευθύνες των πράξεών του. Πως δεν είναι ποτέ αργά να μιλήσει ένα άτομο για τη σεξουαλική κακοποίηση στην οποία το υπέβαλαν, ακόμη και αν η υπόθεση του στα πλαίσια της ποινικής δικαιοσύνη κοντεύει να αγγίξει την παραγραφή του αδικήματος.  

Η Ε. νίκησε από τη στιγμή που άρχισε να μιλάει γι’ αυτό που της έκανε ο κακοποιητής. Η ιστορία της, είναι μια ιστορία μιας γυναίκας που κατέκτησε τη χειραφέτηση και τη φωνή της, κόντρα σε ένα νοσηρό οικογενειακό και κοινωνικό περιβάλλον που την απέτρεπε από το να μιλήσει για το βίωμα της και να το καταγγείλει, όπως συμβαίνει στις περισσότερες περιπτώσεις που ο θύτης προέρχεται από το ίδιο το οικογενειακό περιβάλλον.  

Η δίκη σε β’ βαθμό αναμένεται να εκδικαστεί στα μέσα Φεβρουαρίου 2021. Η πλατφόρμα αυτή δημιουργήθηκε για την οικονομική ενίσχυση, ώστε να συγκεντρωθεί το ποσό που απαιτείται για τη νομική υποστήριξη της κατηγορίας. Αλλά, περαιτέρω και για την ηθική ενίσχυση, για να παροτρύνει κι άλλους ανθρώπους με παρόμοιο βίωμα να καταγγείλουν το δικό τους περιστατικό, να διεκδικήσουν τη φωνή τους, να μην αφήσουν το τραύμα στη σφαίρα του «ανεπανόρθωτου». Για να μιλήσουν εκείνα τα άτομα που πίστεψαν πως δεν θα ακουστούν ποτέ.

E. is a survivor of child sexual abuse. She had just completed the final year of primary school when a relative brought the trauma of molestation into her life. She was not alone. Every one in ten children is a victim of sexual abuse, and perpetrators usually go unpunished as such cases are often unreported and victims shield themselves in silence.  

Child molestation is a major cause of post-traumatic stress disorder (PTSD) and dissociative identity disorder. Most victims of child sexual abuse display symptoms of PTSD, such as nightmares, flashbacks, avoidance, negative mood swings and hyperactivity. For E., who was suffering from all these symptoms as well as phases of acute depression, it meant seeking to take her own life four times before she could speak of what had been done to her.  

Some time later, although she still sought to address these mental health issues, she managed to report the incident and bring her molester to justice, nearly fifteen years after the event and just a few days short of the date after which the statute of limitations would kick in for the crime that he had committed. As a result, the perpetrator was charged with corruption of a minor under 13 years of age and faced a sentence of up to 10 years in prison.

At the trial in the Court of First Instance in January 2019, E. won. Despite an exceedingly disparaging discourse from the prosecutor, who at times addressed E. as if she were the accused, E. was met with respect from the tribunal’s chair, who gave due attention to the evidence that was presented and to her testimony and confronted the perpetrator with his own contradictions and his guilt.

The perpetrator was given a suspended sentence of three years, as the court recognized the extenuating circumstances that he was a post-adolescent youth at the time of the event and had otherwise always behaved in compliance with the law. However, this case proves that justice can be dispensed even when a case is reported several years after the fact, so that perpetrators are made to face the consequences of their actions. It is never to late for a survivor to speak of the molestation they were subjected to, even if their case is nearing the limit of the statute of limitations in a legal framework.

E. had already won from the moment she began to speak of what had been done to her. Her story is the story of a woman who regained her emancipation and her voice against a toxic familial and social environment that dissuaded her from speaking of her experience and from reporting it, as happens in most cases where the perpetrator belongs to the same family.

The trial in the Court of Appeals will take place in February 2021. This platform has been launched in order to support E. financially as well as psychologically, to urge others with similar experiences to report their own case, to demand that their voice be heard, to ensure that their trauma doesn’t remain untold. To speak for those who believed that they would never be heard.